Έχω ένα κίτρινο χαρτί με λιγάκι τσαλακωμένες άκρες. Πάνω του είναι σημειωμένα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Φορές φορές του βάζω φωτιά μα μόλις αποκάμει από το γλείψιμο της φλόγας ξαναγίνεται όπως ήτανε. Με λιγάκι τσαλακωμένες άκρες.Έχω ένα άσπρο φουστάνι με μεγάλο άνοιγμα στο στήθος. Πάνω του είναι χρόνια οι ίδιοι και οι ίδιοι λεκέδες. Φορές φορές το πλένω με καυτό νερό, έτσι που να πονάν τα χέρια μου, μα εκείνο ξαναγίνεται όπως ήτανε πριν. Με λεκέδες κατά τόπους.Θα με πας μια βόλτα; Στους δρόμους της, την νύχτα, στο μπαρ που καλοκαίρι είναι άδειο. Θα μείνω ήσυχη, αρκεί να μου λες ιστορίες.Θέλω να σου χαρίσω τις γάμπες μου κι ας έχουν χρόνια τα ίδια σημάδια από μηχανές και εξατμίσεις. Τα δάχτυλά μου, τα στραβά από ασπρόμαυρα πλήκτρα και στυλό χοντρά, μισοτελειωμένα. Τα μάτια μου με μικρές μικρές ρυτίδες στα πλάγια, έτσι που να φεύγουν τα υγρά ανεμπόδιστα.Έναν κόσμο μισό και μπερδεμένο, τρία φιλιά πικρά να τα θυμάσαι και οξύ, εκκρίσεις απ’ όλες τις οπές, κάπου στο ξανάπα αυτό, θυμάσαι;Μα μέχρι τότε θα χορεύω, θα κρεμιέμαι, θα πιστεύω και θα σέρνομαι.Κι άμα σε πετύχουν τίποτα λέξεις, τσαλάκωσέ τες.
Έτσι κι αλλιώς το χαρτί θα ξαναγίνει όπως ήτανε. Με λιγάκι τσαλακωμένες άκρες.
Θα μου πεις μια ιστορία που θα λέει για μένα όταν φοράω κόκκινα;
29 Ιουνίου, 2007 at 9:32 πμ
Θα σου πω μια ιστορια…
αλλα πρεπει να την γραψω πρωτα …υπομονη.
Ενταξει ο Νικολακης…
η επιθυμια σου εγινε.
Κατι μικρο βεβαια, αλλα για σημερα καλα ειναι.
ζερο.
29 Ιουνίου, 2007 at 11:57 πμ
Καλησπέρες,η αιτία είναι κάπου εκει βαθιά μέσα μας…,ψάξε αλλα μην βιαστείς,έτσι είναι οι κανόνες,find your self . . . ..
29 Ιουνίου, 2007 at 12:34 μμ
Nobody Home
I’ve got a little black book with my poems in.
Got a bag with a toothbrush and a comb in.
When I’m a good dog, they sometimes throw me a bone in.
I got elastic bands keepin my shoes on.
Got those swollen hand blues.
Got thirteen channels of shit on the T.V. to choose from.
I’ve got electric light.
And I’ve got second sight.
And amazing powers of observation.
And that is how I know
When I try to get through
On the telephone to you
There’ll be nobody home.
29 Ιουνίου, 2007 at 12:42 μμ
πυρωμένες οι άκρες από τα μαλλιά σου
ανείπωτες οι αληθειες σου
κόκκινο νερό κ ψωμί χωνεύεις στα σωθικά σου
μαύρα τα γάντια κ μεταξωτά
φορεμενα σε ασπρο δερμα
βγαινεις απο το σπιτι μεσανυχτα
κ πίσω σου σερνεται
θολο
κ
ατονο το άρωμα σου
κόψε τα μαλλια σου
και αφησε τα στο χαλάκι
θα τα μαζεψω
29 Ιουνίου, 2007 at 12:54 μμ
τσαλακώνω συχνά τις αναμνήσεις μου, επανέρχονται όμως, συχνά πιο δυνατές.
Οι εξατμίσεις μου σταμάτησαν να σημαδεύουν γάμπες, και η τεκίλα περιμένει στο μουχλιασμένο μπαρ ένα στόμα, δύο χείλη.
Ο μπάρμαν έφυγε, κουράστηκε, άλλα δεν βαρέθηκε
δεν πρόκειται
θα την πιούμε αυτή την τεκίλα κάποτε,
και θα είναι πιο δυνατή.
..δε σε πιστεύω
29 Ιουνίου, 2007 at 3:31 μμ
δεν το περίμενα Παρασκευιάτικα. Να ‘σαι καλά.
Στα τρία φιλιά κόλλησα και στο τσαλάκωμα. Πράγματι ξαναγίνεται όπως ήτανε. Αρκεί αν το θες να ξαναγίνει έτσι.
29 Ιουνίου, 2007 at 7:33 μμ
Θα φοράς κόκκινα;
Θα ‘χει και κακό λύκο;
29 Ιουνίου, 2007 at 8:56 μμ
Πιστεύω γίνομαι και ο κακός και ο λύκος.
30 Ιουνίου, 2007 at 12:56 μμ
ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ – ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ:
ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ.
ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.
30 Ιουνίου, 2007 at 7:49 μμ
Οι αναμνήσεις δεν ξεκολλούν από πάνω μας…ίσως να ξεθωριάζουν λίγο και να κιτρινίζουν!
Καλο σαββατοκύριακο!
1 Ιουλίου, 2007 at 8:49 μμ
«Έτσι κι αλλιώς το χαρτί θα ξαναγίνει όπως ήτανε. Με λιγάκι τσαλακωμένες άκρες.
Θα μου πεις μια ιστορία που θα λέει για μένα όταν φοράω κόκκινα;»
έρχεται!
1 Ιουλίου, 2007 at 11:30 μμ
Κάποιοι λεκέδες δεν φεύγουν με τίποτα, όσο και να πονέσουν τα χέρια σου. Καλύτερα έτσι…
2 Ιουλίου, 2007 at 7:41 πμ
Οριστε…
ποσταρα και Nick Cave.
Τιποτις αλλο?
ζερο.
2 Ιουλίου, 2007 at 8:17 πμ
πολύ ωραίο κειμενάκι miss purple
2 Ιουλίου, 2007 at 9:40 πμ
respect clementine..
το χαρτάκι πάντα θα έχει τσαλακωμένες άκρες..
αλλιώς δεν εχει αξία..
2 Ιουλίου, 2007 at 10:40 πμ
Ζερό χεχε!Να έβαζες και καλύτερη φωτό καλά θα ήτανε..(ναι, το ξέρω από θράσος έχω μπόλικο :P)
Μάκις καλώς ήρθες.Ναι η αλήθεια κάπου εκεί είναι.
Πάνα, χαμόγελο.Λίγο πικρό, αλλά χαμόγελο!
Μiss μου, μαύρο βελούδινο φουστάνι, ένα γάντι και μόνο και κόκκινο κραγιόν, πάλι να τα κόψω,πάλι θυσίες;Ας είναι.
Herk, πως μπορείς να μην πιστεύεις;Η τεκίλα μόνο δυνατότερη θα γίνεται με το χρόνο να τα κάνει όλα κωμωδία.Κερνάς;
Neofitos, είναι ωραία σαν ξαφνιάζεσαι δεν είναι;
Αγρινόμου, who’s afraid of the Big Bad (Virginia)???
Αίολο, αρκεί να μην γίνεις κυνηγός. 😉
Ιlias καλή εβδομάδα και ναι, έτσι είναι..
Κώστα, αναμένω.;)
Drunksoul καλύτερα ή χειρότερα, έτσι συμβαίνει.Σε τούτη την πραγματικότητα, για την άλλη δεν ξέρω.
Χούλης θενκιού!Που είναι τα λουλούδια μου;Ε;ε;
Xfilegirl, έτσι λέω κι εγώ.Πως αλλιώς δεν έχει αξία.
10 Ιουλίου, 2007 at 1:14 πμ
4692dd7cf2
4692dd7cf2