Είσαι η έμπνευσή μου, σου είπα. Και με κοιτούσες με δυο μάτια μεγάλα. Ευθεία. Γέλασα και δεν σου εξήγησα. Ήθελα να σου πω ακόμα πως τα χέρια σου με προκαλούν να τα χαϊδεύω. Με μαντήλια να στα καθαρίζω από τα αίματα. Σκληρές οι άκρες σου, χαρτογραφημένες εκτάσεις, γρατζουνιές που κλείσαν με οινόπνευμα. Τα χωράφια στα έφτιαξαν έτσι; Νομίζω πως ναι. Και το περίεργο είναι πως με αφήνεις. Να στα ψάχνω, να οικειοποιούμαι το αριστερό σου πόδι. Σε διατάξαν να με αγγίξεις και είπες πως στερούμαι αφής στο δεξί και πιο κοντινό σε σένα χέρι. Και δεν βλέπετε, τους είπες, πως κρατάει τσιγάρο και ποτήρι με τσίπουρο εκεί; Δεν μπορώ να την αγγίξω, είναι φωτιά και υγρή αναθυμίαση.
Στην πλατεία από το μεσημέρι, μέχρι που σκοτείνιασε. Και τόλμησα να στο πω. Είσαι η έμπνευσή μου. Ο νέος αγωγός μου.
Αυτά ψέλλιζα χτες και άκουγα διαλόγους. Ερωτήσεις.
-Μας παρατηρείς;
-Μου δίνετε υλικό, γενναιόδωρα.
-Τελείωσε αυτό ρε, πες στην κοπέλα να φέρει απ’ τ’ άλλο, του Παντελή.
-Ξέρεις, μου είσαι οικείος αλλά δεν ξέρω από πού.
-Και οι άλλοι γευσιγνώστες ήτανε.
-Μην ανησυχείς μάτια μου, όλοι γνωστοί είμαστε εδώ.
-Έλα γεια μας.
-Ποτέ δεν λες η μοίρα πως σε αδίκησε μα μόνο η ιστορία αλλιώς σου μίλησε
-Μπράβο ρε κοριτσάκι καιρό είχα να σ’ ακούσω να τραγουδάς.
-Πως είναι το Παρίσι τον Μάρτιο;
-Κρύο αλλά ήλιος.
-Ρε σεις ρίξτε καμιά μαζική κατάρα να φύγουν πια τα ελικόπτερα από πάνω.
-Έλα; Ναι σ’ ακούω.. χαμός στο κέντρο έτσι;
-Τι γίνεται;
-Χτες άκουγα Purple και..
-Έρχονται οι Sabbath το Μάιο. Πάμε;
-Λέω να κατέβω στην πορεία.
-Μαλάκα γέρασες πια και ούτε λίγη βαζελίνη δεν κουβαλάς μαζί.
-Την κουβαλάω αλλά γι’ άλλους λόγους. Ρε μη γελάτε ρε, βάλτε να πιούμε!
-Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη σου ζωή το όνειρό σου ανασαίνω και το κάθε σου γιατί.
-Μήπως σε βαραίνει το πόδι μου;
-Όχι τα μάτια σου με βαραίνουν.
-Από το στέκι σε ξέρω τελικά.
-Είδες που σου είπα ότι όλοι γνωστοί είμαστε εδώ; Και για πες μου τώρα δυο πράγματα.
-Βαζελίνη θα μας δώσει ο Χρήστος που μένει δίπλα. Έλα ξεκουνηθείτε πάμε.
-Γιατί τέτοιο χρώμα στα μαλλιά σου;
-Ρε συ κάτσε να έρθουν και οι υπόλοιποι, θα χαθούμε αν φύγουμε τώρα.
-Σκυφτός στα καφενεία στους δρόμους σκεφτικός
-Και τώρα γράφεις για μένα;
-Μα χθες μες στην πορεία περνούσες γελαστός
-Γιατί μ’ αρέσει. Και για σένα δεν γράφω τώρα αλλά μια μέρα θα γράψω.
Τι ήλιος ήταν αυτός ρε..
9 Μαρτίου, 2007 at 9:56 πμ
Καλημέρα!!!
Ωραίος ο διάλογος…πολυσύνθετος!!!!
9 Μαρτίου, 2007 at 10:02 πμ
Telika tou Pantelh itan kalutero? 😉
9 Μαρτίου, 2007 at 10:40 πμ
Χτες, που δεν είχα διαβάσει το σημερινό κείμενο σου, όταν έγραφα φωτιά κάποια sg εννοούσα (το μήνυμα ήταν κωδικοποιημένο , το παραδέχομαι) 🙂
9 Μαρτίου, 2007 at 11:34 πμ
CSI EnniaMeDyo
episode three
«Officer, what on earth were you doing in that demonstration yesterday? Mind you -you’re still on probation for tainting evidence and the DA is just waiting for your next mistake»
«It was personal sir. Had nothing to do with the department»
«Just because it’s you, Sorry, I’ll accept that. But keep in mind that there’s a new teargas generation out there. Vaseline is not suitable anymore. It will only make your face ache harder. Understood?»
«Yes sir»
«Dismissed»
9 Μαρτίου, 2007 at 1:52 μμ
Με πλημμυρίζουν οι μυρωδιές οι βαριές των τροπικών, με καίει ο ήλιος, οι ήχοι από τα περίεργα πουλιά μπερδεύονται και μπροστά μου, στο λιμάνι, η θάλασσα που είναι ωραία, γιατί κινείται πάντα.
Πότε θα παίξω αυτά τα τραγούδια με ρώτησες.
Δεν ξέρω, ξέρεις κάτι;
Καλό ΣΚ
(αν και θα έχει βροχές, είπαν)
9 Μαρτίου, 2007 at 3:36 μμ
Πορεία στα «μέσα μας» πότε έχει;
Αγρινό.
9 Μαρτίου, 2007 at 3:49 μμ
Μόνο οι παρέες μας μένουν καλή μου.
οι καλοί φίλοι που θα δούμε αύριο μπροστά μας και θα χαμογελάσουμε
Τίποτε άλλο
10 Μαρτίου, 2007 at 2:18 μμ
Και εσύ έλαμπες στη μέση όλου του κόσμου
κι ήσουν φως μου
κατακόκκιννη νιφάδα
σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα
στη ζωή μου τη λειψή..
(Και μετά μπαίνει η τρομπέτα)..
🙂 Kαλημέρα!
11 Μαρτίου, 2007 at 12:36 πμ
Δεν πανε στο διαολο και οι πορειες και ολα τα κομματοσκυλα?
11 Μαρτίου, 2007 at 2:07 μμ
Αν θες πέρνα από μενα να παρεις μια προσκληση
11 Μαρτίου, 2007 at 4:33 μμ
Πρόσ8εσε και ένα κερασμένο τσίπουρο από Μυτιλήνη…έτσι για τη παρέα 😉
12 Μαρτίου, 2007 at 8:22 πμ
εννιά με δύο.
στίβεις τα δάκρυα.
γιατί δεν τα αφήνεις;
Συγχωρέστε με για την οικειότητα.
Αλλά ποιος δε θα θελε να είναι οικείος με έναν άνθρωπο;
Πραγματικά νιώθεις και δεν το ξεχνάς.
ευχήσου το λοιπόν σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που χουζουρεύουμε στη ρουτινιάρικη έρημο.
12 Μαρτίου, 2007 at 8:37 μμ
Ευχαριστώ.
13 Μαρτίου, 2007 at 10:21 πμ
@dimitris:
Πολυσύνθετο ήταν το τσίπουρο μάλλον!
😉
@psarog:
Του Παντελή πάντα είναι καλύτερο!
Χεχ!
@houli:
Γι’ αυτό σου έγραψα οτι παίρνω αμπάριζα..
😉
@razz:
Εχεχεχ με είπες και γριά έτσι;
χιχιχιχιχιχι!
(αυτά τα επεισόδια κάποια στιγμή θα τα σηκώσω ξεχωριστό ποστ!)
@σπύρος:
Το μόνο που ξέρω είναι οτι θα ΄θελα να σ’ ακούσω.
😉
@αγρινόμου:
Κληρώνει καθε Τρίτη βράδυ.
Φιλί.
@stefanos:
Καλημέρα σου!
Οτι έχεις ένα δίκιο το ‘χεις!
@χρίστος:
Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έμαθα σε μια χορωδία!
@fingo:
Τα κομματόσκυλα, ναι.
Οι πορείες εφόσον δεν βρίσκεται καλύτερος τρόπος αντίδρασης, όχι.
@speira:
Αποστολή εξετελέσθη!
😉
@bebe:
Αφού είναι από τη Μυτιλήνη λέω ναι.
Στην υγειά σου!
@Kindynos:
Δεν έχω να σας συγχωρέσω κάτι.
😉
Την ρουτινιάρικη έρημο πως θα συγχωρήσετε δεν ξέρω..
Τα στίβω έχετε δίκιο.Αλλά τα αφήνω και να βγουν, δεν τα βλέπετε;
😉
Ευχαριστώ!
@dianathenes:
Παρακαλώ.