Λατρεύω τον καπνό. Αλήθεια τον λατρεύω. Η αίσθηση όταν στρίβω ένα τσιγάρο. Το σώμα του στα δάχτυλά μου. Η γεύση του. Ο καπνός που στροβιλίζεται γύρω από τα μαλλιά μου. Την διάχυση της νικοτίνης στο αίμα μου. Όλων των δηλητηρίων του στο αίμα μου. Το πως ανοίγει γλυκά και πικρά δρόμους στο μυαλό μου. Όταν πίνω την τρίτη γουλιά βότκας δίνω φιλιά στο τσιγάρο μου και θυμάμαι πάντα πως σε φιλούσα στους κροτάφους. Να πάρω τον πόνο, την ένταση, εγώ, να μην θυμάσαι εσύ, να μην υποφέρεις λεπτό. Και μετά να γυρνάω κεφάλι και να συνεχίζω την βραδιά μου. Με ή χωρίς εσένα.
Ατέλειωτα βράδια στη σειρά. Μπαρ και δρόμοι, στενά και παγκάκια. Μπύρες και τεκίλες, ούζα και τσίπουρα. Γέλια και κλάμματα. Καλοκαίρια και Δεκέμβρηδες όλα μαζί. Φωτογραφίες χρόνων και πάντα είχα τον καπνό μπροστά μου. Ή στα χέρια μου. Βλέπεις εγώ είμαι μόνη και στέκομαι όρθια. Με δεκανίκι αλλά όρθια.
Ο Μπουκόφσκι να κρατάει στο στόμα του ένα ζαρωμένο τσιγάρο, ο Ντίλον να μισοκλείνει τα μάτια του προσπαθώντας να δει μέσα από τους καπνούς. Τα βρεγμένα μου Lucky στην κωλότσεπη μετά από εκείνες τις βόλτες στη βροχή. Να παλεύω μέσα στον τηλεφωνικό θάλαμο της μικρής πλατείας να βγάλω γραμμή για το σπίτι σου που ήταν 200 χιλιόμετρα μακριά. Να σχηματίζω νούμερα και να ψάχνω εναγωνίως την αναπτήρα που λέγανε και οι καινούριοι μου γείτονες.
Και μετά τα πρώτα βράδια στο υπόγειο στέκι. Οι κουβέντες με την ίδια πάντα αρχή. Να μου ανάβουν το τσιγάρο. Και τα πρωινά με τον πονοκέφαλο και την άθλια γεύση, να στύβω πορτοκαλάδες για να διώξω την αδυναμία.
Λατρεύω τον καπνό. Αλήθεια. Λατρεύω και τους καπνιστές. Πάλι αλήθεια. Λατρεύω και τους άντρες που καπνίζουν. Μεγάλη αλήθεια. Η μυρωδιά τους, τα δάχτυλά τους, όλα. Όσα είναι δεμένα με τον καπνό, χρόνια τώρα.
Μια άδεια σκηνή, σκονισμένη με ένα μόνο τραπέζι. Μια γυναίκα με μακρύ μαύρο φουστάνι, χωρίς παπούτσια κάθεται στην άκρη του τραπεζιού και καπνίζει. Νωρίτερα έχει λαχανιάσει από τις στροφές στα σανίδια.
Τα δάχτυλά μου τρέχουν στα πλήκτρα όπως παλιά στα ασπρόμαυρα λακαρισμένα. Ένα τσιγάρο αφήνει σκιές πάνω τους. Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Στρατιωτικά κομμένα μαλλιά, μαύρα βαμμένα μάτια και ένα τσιγάρο να κρέμεται. Χέρια φορτωμένα δαχτυλίδια και η ράντα του σουτιέν πέφτει στο πλάι.
-Να σας βγάλω εισιτήριο για τους καπνίζοντες;
-Όχι. Δηλαδή από εδώ και πέρα.. μάλλον όχι.

Αποχαιρετισμός στον λατρεμένο μου καπνό. Και Zeppelin συνοδεία. I’m gonna leave you.. θα προσπαθήσω δηλαδή.