Μικρές σταγόνες κόκκινες πάνω στην άσπρη κρύα πορσελάνη από εκείνο το μπουκάλι που έσπασε ένα ανώμαλο Σεπτέμβρη και αγκαλιά με την ξύλινη πόρτα τώρα απλώνεις κομμάτια πάνω στο πρόσωπο πόσα χρόνια περάσαν κι ακόμα τα ίδια θυμάσαι βάζα άδεια και υγρά και γυαλιά στις πιο σκοτεινές γωνιές κάτω από τους καναπέδες να πέφτεις πάνω τους και να μην ξέρεις τι σε έκοψε και νάτες πάλι οι σταγόνες να΄σαι ξανά φιλώντας την κατρακύλα να σημειώσω κάπου τα χρωστούμενα και να αλλάξω τον πάτο της παλιάς μου ντουλάπας γέμισε πάλΙ