Μέσα στις λεπτές άσπρες φέτες της θέρμανσης εμμένουν οι μνήμες.
Ξεπροβάλλουν κάτι τέτοια βράδια που οι άμυνες χαλαρώνουν σαν σκοινί στα πέντε μέτρα απ΄ την ακτή για να προφυλάσσονται οι ριψοκίνδυνοι που κολυμπάν μ΄ αέρα.
Κάνουν επίθεση σαν καλά γυμνασμένες τίγρεις που μπορούν μ΄ ένα πρόσταγμα να περάσουν το φλεγόμενο στεφάνι δίχως να καψαλίσουν γούνα.
Κάνω λάθη, σβήνω και διορθώνω άμεσα, ευλογημένη διαγραφή.
Τυφλώνομαι από το εκτυφλωτικό της οθόνης, ζαλίζομαι από το σκύψιμο πάνω απ΄ τα γράμματα.
Σε είδα όπως ήσουν πριν σε μάθω
κι όμως τα πιο πολλά λάθη που κάνω είναι πάνω που σε περιγράφω.
Που σε περιγράφω.
Ας αγγίξω λοιπόν τις λεπτές φέτες της θέρμανσης.
Εκείνων τη φωτιά
Όπως και των στεφανιών
Την ξέρω.
7 Ιουλίου, 2008 at 12:48 μμ
είπα να πω μιά καλημέρα 🙂
και αφού κάνω τον κόπο να το κάνω σε κάποιον που γουστάρω και σέβομαι
καλή σου μέρα Purple
7 Ιουλίου, 2008 at 5:55 μμ
Smooooke on the waaateerr…
8 Ιουλίου, 2008 at 1:43 μμ
τι έχει μείνει απ’τη φωτια?
καλημέρες
11 Ιουλίου, 2008 at 3:33 μμ
Στεφ καλώς (ξανά) ρθες..
Αγρινόμου the fire AND the sky
Φωτογράφε στάχτες 😉
23 Ιουλίου, 2008 at 6:56 μμ
Χρέωσέ τα στη φωτιά, κορίτσι….