Κύκλοι με το δάχτυλο στο τζάμι

                  

Είναι που κάποτε τα αποτυπώματα έξω απ΄ τα τζάμια παίρνουν πρόσωπα. Θαρρείς πως παίρνουν ζωές. Και τις μετράς ιδρωμένα, μία, δύο, πέντε όσες αντέχεις να χάνεις. Τα μάτια σου σταθερά εστιασμένα στο σκοτάδι πίσω απ’ τα τζάμια, στα πρόσωπα μέσα κι έξω απ’ αυτά. Και στις ζωές. Που τις σέρνεις σαν κονσερβοκούτια στην εξάτμιση. Μία, δύο, πέντε. Ήξερες. Την ομορφιά του εμ. την απώλεια του εγ. την σύμβαση του εμ. την την σύγχυση του εγ. Ο καπνός σου καίει πικρά τον πρώτο κόμπο του δείκτη. Τα μάτια καρφωτά στις ζωές μέσα, πάνω κι έξω απ΄ το τζάμι, ο πιο βαθύς σου φόβος σε κοιτάει αυτό-κριτικά. Εσύ έφτιαξες αυτό το βάθος, εσύ είσαι το πρόσωπο στο τζάμι. Κι αυτό το πρόσωπο, αχνές δαχτυλιές. Στο τζάμι.

the ship song