Κάθε πρωί περπατώ την κάθοδο της Πανόρμου. Μ’ εκείνα τα υπόγεια με τις απλωμένες μπουγάδες. Τα σκαλοπάτια σκουπισμένα γυαλιστερά. Την Ελένη που κάποτε ερωτεύτηκε έναν μεγάλο κιθαρίστα κι από τότε γυρνάει όλες τις νύχτες στις σκηνές και καρφώνει λουλούδια σε χορδές. Τον Νικόλα που πήρε αναπηρική σύνταξη και τώρα γέρνει στο μπαστούνι με το φαγωμένο λάστιχο και κοιτάει λυπημένα τις πιτσιρίκες να κουνάν τα μαλλιά τους. Ο δεύτερος πιο ιδιαίτερος δρόμος της πόλης είναι τούτος. Τον περπατάω με ακουστικό στο αυτί, “θα ΄θελα να ‘μουνα, να ΄μουν βασιλιάς”, ελαφρά προς τ’ αριστερά και σκέφτομαι πότε ήταν που σταματήσαμε να φοράμε φανελάκι από μέσα; Πότε ήταν που αποφασίσαμε πως μεγαλώσαμε και δεν κρυώνουμε πια;
Τα πρωινά που καθοδεύω την Πανόρμου κρυώνω λίγο. Και συνεχίζω να βάζω το ένα πόδι μπροστά απ’ το άλλο, να ακούω “είναι πολλά αυτά που θα ‘θελα αγάπη μου” και να κρύβω τα χέρια στις τσέπες.
Πότε ήταν που άρχισε να μυρίζει η απόγνωση μιας ηλικίας θολής;
Πότε ήταν που χαθήκαν τ’ αγόρια που γράφανε τέτοια τραγούδια;
Πότε ήταν που η Ελένη αποφάσισε να θυμάται μόνο;
Πότε ήταν που ο Νικόλας στηρίχτηκε σε φαγωμένο λάστιχο;
Μου φαίνεται πως θα αρχίσω ξανά να φοράω φανελάκι.
Τις ημέρες γιατί τις νύχτες είναι όλα αλλιώς.
So why tonight should I wear a frown? 
27 Νοεμβρίου, 2007 at 5:41 μμ
δύσκολα ρωτήματα βάζεις,
που θέλουν απαντήσεις αγνές
μα όσο προσπαθώ κι εγώ να το βρω,
τόσο κουράζει
τα φανελάκια τα κανε η μάνα μου ξεσκονόπανα
μια μωβ αγκαλιά στο 3, έφτασε…
27 Νοεμβρίου, 2007 at 8:52 μμ
Ρώγα.
27 Νοεμβρίου, 2007 at 9:18 μμ
tis nyxtes osa xathikan ma kai osa paleveis einai xafnika pio konta sou.. isws gia na sou thymizoun poios eisai..tote oi skepseis trypane to myalo kathos peftoun san vroxi kai ola einai opos palia, mono gia mia diarkeia mikri..
27 Νοεμβρίου, 2007 at 9:19 μμ
tis nyxtes osa xathikan ma kai osa paleveis einai xafnika pio konta sou.. isws gia na sou thymizoun poios eisai..tote oi skepseis trypane to myalo kathos peftoun san vroxi kai ola einai opos palia, mono gia mia diarkeia mikri..
28 Νοεμβρίου, 2007 at 11:24 πμ
Αμ δε φοράς φανελάκι και γι αυτό πουντιάζεις ..
28 Νοεμβρίου, 2007 at 12:18 μμ
Να που προτάσεις δικές σου μου έφεραν μπροστά στα μάτια εικόνες και κινήσεις από περιπάτους. Τ’ ακουστικά μόνιμα στ’ αυτιά, μύτη και χέρια παγωμένα, με τη πασπίνα τυλιγμένη γύρω από τον λαιμό να φτάνει μέχρι το στόμα που αχνίζει… Από πότε και πότε πολλά… Μουδιάσαμε μικρό μου, μουδιάσαμε και γέρασε το άχρηστο μυαλό μου, σκούριασε και δε λυγίζουν τα δάχτυλα από το χέρι να αρπάξουν το στυλό και να γράψουν, κι όλο κοιμάμαι, κι όταν ξυπνάω κοιτάζω τον τοίχο απέναντι με τα ζεστά χρώματα, κι αισθάνομαι το κορμί μου σα να ανήκει σε ανάπηρο ψυχής, που άραξε στον μαύρο δερμάτινο καναπέ, για να προστατέψει ό,τι έχει μείνει αυτόν τον καιρό μέσα μου. Άραγε, τί έχει απομείνει..;
Μου έλειψαν οι περίπατοι, μου έλειψαν τα πρωϊνά στην Αποστόλου Παύλου και οι μουσικές στο παγκάκι «μου» κάτω από την Ακρόπολη.
Κι έφαγα ένα δυνατό χαστούκι, σου λέω… Μα την αλήθεια, μου κούνησε το κεφάλι πέρα-δώθε.
Μακάρι να ξυπνήσω.
Στην υγειά σου τα αποψινά ρακόμελα 🙂
28 Νοεμβρίου, 2007 at 1:20 μμ
Αγρινόμου,
«Αφού μόνον ο έρωτας τον θάνατον νικά
θα ΄ναι η ποίησις σ π ε ρ μ α τ ι κ ή
Απόλυτα ερωτική
Ή δ ε ν θ α υ π ά ρ χ ε ι»
είπε ο Εμπειρίκος έτσι δεν είναι;
Psychonaut είναι όλα αλλιώς.
Χούλης θαρρώ πως θα το ξαναβάλω, εσύ;
Κοριτσάκι κάπου δίπλα σου θα ΄μαι απόψε τι θαρρείς; Μετά τα χαστούκια τρίβουμε το μάγουλο λίγο, μαζεύουμε τις εκκρίσεις του ξαφνικού θυμού και μετά πίνουμε δυο.Ένα στην μνήμη , ένα στην υγειά.Μου ΄λειψες ρε.
28 Νοεμβρίου, 2007 at 2:00 μμ
Είναι αλλοιώς, γιατί η νύχτα κρύβει την ασχήμια της ημέρας.
28 Νοεμβρίου, 2007 at 2:41 μμ
Bluezzzboy και το κρύο τι το κρύβει ε;