Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου ‘φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές
αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου ‘φερνα δισκάκια για ακρόαση
Πως μπορείς να βάλεις σε καταστολή την ανάσα; Πως μπορείς να κάνεις χειρουργείο στα μέσα σου έτσι που να μη χαμογελάς πια γιατί τεντώνουν όλα και σε πονάνε; Δεν ξέρω ρε φίλε πως το κάνεις αυτό. Αποξεχάστηκα να μετράω γουλιές και ανάσες μεταξύ τραγουδιών. Τις Πέμπτες πως μ’ αρέσει να βγαίνω ρε συ.. είναι αλλιώτικος ο κόσμος. Στην πλατεία χτες βράδυ μύριζε όμορφα και σε θυμήθηκα που με ξημέρωσες έναν Αύγουστο και σαν έχανα εστίαση με αγκάλιαζες. Νιώθεις καλά έτσι, μου ‘λεγες. Μα δεν κοιμηθήκαμε ποτέ μαζί κι αυτό είναι που με κάνει να σε θυμάμαι ακόμα πιο τρυφερά. Το αριστερό σου μάτι επιμένει να βγάζει υγρά. Και τις νύχτες σαν σε ζυγώνεις με ένα χέρι ανυπόμονο, το νιώθεις να βουτάει στην υγρασία σου. Δεν έρχεται η ξεκούραση αλλά μη μου σκιάζεσαι. Κάτι λόγια σου καμώνω μα σαν το μετανοιώνω ένα ντο ξέμπαρκο χτυπάω και σιγανά στο τραγουδάω. Και τώρα που δεν είσαι εδώ ποιόν τάχα να φιλήσω σου μήνυσα.Πιάνο ακούρδιστο και η ίδια πάντα ερώτηση. Κέρνα με ένα ακόμα και θα σου πω μια ιστορία. Πως όλοι είμαστε ανατριχιαστικά όμοιοι. Και μόνο τα σκονισμένα μπουκάλια στο φόντο της μπάρας μαρτυρούν πως έρχεται ζέστη και το μαγαζί θα κλείσει.
Τώρα ξέρω πως κοιμάσαι. Ονειρεύεσαι τα υλικά κατασκευής. Μα μια μέρα θα σηκωθείς, θα γδυθείς, θα βγεις στο δρόμο,
να σε σημαδέψουν οι ρόδες του πρώτου επιβατικού.
Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί
Τις Πέμπτες ο Αλέξανδρος και ο Ηλίας παίζουν τα τραγούδια τους στο Κλάξον, στην Βαλτετσίου.
Μαΐου 18, 2007 at 10:27 πμ
αχ ντέρτια που χέτε τα κορίτσια!
οι 12 διάδρομοι με τρελαίνουν όταν φέρνω την εικόνα στο μυαλό μου
λες να υπάρχει τέτοι αεροδρόμιο πουθενά.
Μαΐου 18, 2007 at 10:37 πμ
Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
Σαν ξένος σαν ξενάκι σαν παντάξενος
Και ήρθε και κατακάθισε πάνω μου σαν σεντόνι, όλης της γης η σκόνη
Οοοοοοοοοοο
Ήρθε με την σειρά της κι η μαύρη θάλασσα
έφερε ένα καράβι ακυβέρνητο
Ανέβηκα σαν άνεμος, ανέβηκα σαν κλέφτης, το ψέμα δεν το βλέπεις
Οοοοοοοοοοο
Στην πλώρη ακουμπισμένος ένας διάφανος
τα κόκαλα μετράει μένει άφωνος
Τρώει την πέτρα σαν ψωμί ο Καίσαρας Βαλιέχο άλλο αδερφό δεν έχω
Οοοοοοοοοοο
Σπιθίζει το τσιγάρο σε κάθε ρουφηξιά
η Ισπανία γέρνει και η μόνη που νικά
Η ηδονή που μας γεννά, που παίζει το χαρτί μας χωρίς την θέληση μας
Οοοοοοοοοοο
Στου δειλινού την άκρη δεν βλέπεις όνειρα
αυτά που γίναν βλέπεις και τα επόμενα
Βλέπεις τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ’ αλήθεια, τα πόδια του τα ίδια
Οοοοοοοοοοο
Μαΐου 18, 2007 at 10:39 πμ
Τις εικόνες τούτου του τραγουδιού τις βλέπω μέσα στο μυαλό μου ρε συ παλιονάχαμες, πως γίνεται αυτό δεν μπορώ να εξηγήσω.Ντέρτια δε λες τίποτα χεχε για σκυλάδικο, ξημερώματα να αλωνίζουν πίστες..
Αν υπάρχει τέτοιο αεροδρόμιο,υπόσχεσαι να με πας μια βόλτα εκεί;
Μαΐου 18, 2007 at 10:45 πμ
«Γεια σας πότες της στρογγυλής τραπέζης,
που τα σαρκία σας η μέθη κυβερνά.
Ας ήταν μια φορά τίποτα να μην πούμε,
τον ψίθυρο των άστρων έπιασε η γκλάβα μου.
Α, αρμονία και χάος!
Πάλι στα ίδια γυρνώ…»
Pan τραγουδάω και χορεύω γύρω γύρω, θα με δώσεις ένα χεράκι;
😛
Μαΐου 18, 2007 at 12:06 μμ
Με πολλή χαρά…
Μαΐου 18, 2007 at 8:00 μμ
ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ!Τα λεμε μετα τις εξετασεις 😀
Μαΐου 18, 2007 at 9:52 μμ
Τώρα ξέρω πως κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι τα υλικά ονείρων…
Μαΐου 20, 2007 at 1:58 μμ
Γειά είπα να περάσω με κίνδυνο να με πετύχει καμιά αδέσποτη σφαίρα (άκου εκεί να τον πατήσει το πρώτο επιβατικό!)
Μαΐου 21, 2007 at 3:16 μμ
Πραγματικά……..
Μαΐου 21, 2007 at 3:16 μμ
Με έστειλες….
Μαΐου 21, 2007 at 3:17 μμ
σε πολλούς καθρεφτες μπροστά……
Μαΐου 21, 2007 at 3:17 μμ
Να με κοιτάω και σηκώνοντας το μεσαίο μου δάχτυλο να μου λέω………:
Μαΐου 21, 2007 at 3:18 μμ
Καταλαβαίνεις τώρα μαλάκα πως δεν είσαι μόνος;
Μαΐου 21, 2007 at 3:18 μμ
Μπράβο σου ρε συ!!!!!!!!!!1
Μαΐου 22, 2007 at 7:53 πμ
Καλημέρα κορίτσι μου! Ε, τι θες τώρα; Να σχολιάσω το κείμενο; Πάλι τα ίδια λέμε για σένα; 😛 Κούρασε, κούρασε μαγικά η γραφή σου..
Ιουνίου 3, 2007 at 8:30 πμ
Καλημέρα 🙂
Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις.
Δείχνει μυαλό αεικίνητο, μέσα στην αναζήτηση και τα συναισθήματα.