Σου γράφω. Πως πάει καιρός από τότε που με άγγιξες τελευταία φορά. Πως τώρα που το σκέφτομαι, δεν με άγγιζες καθόλου στο τέλος. Και την τελευταία αγκαλιά στην έσπρωξα στα μούτρα, να σε πονέσω, να μην έχεις τίποτα πια από μένα πάνω σου. Τώρα απλώνω ρούχα και διαλέγω καινούριες μπότες να αντέχουν στο δρόμο. Να αντέχουν κλωτσιές σε φανταστικά οδοφράγματα. Στις τσέπες μου εισιτήρια και όπλα φτιαγμένα από κρύα βλέμματα και ενώσεις σιλικόνης. Άφησα το μαύρο παλτό και κυκλοφορώ με ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό. Δεν κρυώνω, δεν πονάω, δεν σπάω ρυτίδες με εκφράσεις γέλιου. Απαλλάσσομαι σιγά – σιγά από τα απομεινάρια της τελετής αποχαιρετισμού σου. Δεν στολίζω πια δαχτυλίδια. Ακόμα τραγουδάω όπου βρίσκω κιθάρα όμως. Και ακόμα αγκαλιάζω την πόλη από ψηλά, με την ευφορία του αλκοόλ. Μειώνω μέτρα και αυξάνω όρια.
Nobody’s baby now. Αφού δεν είμαι το δικό σου δηλαδή;
Και τι; Ο κόσμος μου λέει ότι έχω αλλάξει, με κοιτάει παράξενα, μα αφού ούτε και πριν με γνωρίζανε γιατί μπερδεύονται τώρα;
Κάτι τρυφερές κουβέντες από αγνώστους είναι αυτές που με διαλύουν πιο πολύ. Λέξεις που μπαίνουν στη σειρά και παιχνιδίζουν στο μυαλό μου, κρύβονται και εμφανίζονται ξανά, γελάνε και πειράζουν τα μαλλιά μου, γλείφουν το λαιμό μου και χάνονται στις άκρες των δαχτύλων μου.
Νύχτες με φίλους και βόλτες με ανοιχτά αμάξια, καπνοί και αναθυμιάσεις, ο Godot που δεν έρχεται και να ψάχνουμε “εφημερεύον κάβα”.. Γέλα ρε, πόσο ζωή μυρίζει αυτό;
Έτσι περνάω χωρίς/μετά/για πάντα εσένα.
Και τινάζω μαλλιά στον ήλιο να τυφλώσω τα πλάσματα που σέρνονται στα πόδια μου.
1 Φεβρουαρίου, 2007
"Και μια νύχτα του Σεπτέμβρη, ένα σακατεμένο βράδυ.."
Posted by Purple Clementine under Construction21 Σχόλια
1 Φεβρουαρίου, 2007 at 12:26 μμ
Γέλα ρε..
Θυμάμαι.Κόκκινο μπροστά και stop τώρα.
Μπότες, δρόμος κι αντί για κιθάρα μαντολίνο.
Φιλιά σου.Και merci!
1 Φεβρουαρίου, 2007 at 8:35 μμ
ε ψιτ! 😉
1 Φεβρουαρίου, 2007 at 10:29 μμ
………..
1 Φεβρουαρίου, 2007 at 11:45 μμ
Για αυτές τις τρυφερές κουβέντες από αγνώστους σε καταλαβαίνω απόλυτα. Καλημέρα Χρουχρου μου!
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 8:20 πμ
αυτό με τις ενώσεις σιλικόνης δεν το πολυκατάλαβα…:Ρ
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 8:53 πμ
@M:
Φιλιά και καλό σούρσιμο στο διάδρομο που μυρίζει όμορφα..χιχιχ!
@λατρεία:
Ψιτ..το ξέρω!
@schizo:
Η σιωπή σου προς απάντησή μου;
😛
@epsilon:
Κοριτσάκι, ίσως και να είναι και για καλό,να μας θυμίζει οτι είμαστε άνθρωποι..ε;
Καλημέρααα!
@παπαρούνα:
Έλα δε θέλω αηδίες!
χιχιχι!
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 11:37 πμ
ωραίες είναι οι τρυφερές κουβέντες, αλλά εγώ τις προτιμώ από γνωστά μου πρόσωπα… 🙂
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 11:55 πμ
η μόνη πατρίδα ο δρόμος…
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 12:15 μμ
όσα σέρνονται στα πόδια μας τα αγαπάμε, άντε στο τσακίρ κέφι τα αγνοούμε. Τα καημένα, είναι τόσο τιποτένια και μηδαμινά….
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 12:59 μμ
Μόνο με την αναφορά της λέξης κιθάρα ψιλοσκιαχτήκαμε! Ευτύχως είχε αίσιο (!?!) τέλος! Καλησπέρα!!!
2 Φεβρουαρίου, 2007 at 5:13 μμ
Σα να με διαβάζω ξανά χρόνια πριν…Ετσι σκεφτόμουν, κάπως έτσι συμπεριφερόμουν μα δεν μπορούσα να τα δώσω όπως εσύ…Απο την άλλη πλευρά. «Ο κόσμος μου λέει ότι έχω αλλάξει, με κοιτάει παράξενα, μα αφού ούτε και πριν με γνωρίζανε γιατί μπεδεύονται τώρα;» Γιατί;
Ευχαριστώ!
3 Φεβρουαρίου, 2007 at 7:35 μμ
Δεν ανεβαίνεις καμιά βόλτα Θεσ/νίκη να στανιάρεις; Χρωστάω μια βότκα 😉
3 Φεβρουαρίου, 2007 at 9:59 μμ
Δεν ειμαι καλα τωρα τελευταια και κατι τετοια ποστς με κανουν χειροτερα…:P
4 Φεβρουαρίου, 2007 at 3:53 μμ
μ΄έστειλε ο collateral. Καταλαβαίνω γιατί.!
4 Φεβρουαρίου, 2007 at 4:08 μμ
Όχι απλά μια νύχτα του Σεπτέμβρη…
Μια κρύα νύχτα του Σεπτέμβρη, ένα σακατεμένο βράδυ!!!
4 Φεβρουαρίου, 2007 at 11:52 μμ
=((((
«Τώρα απλώνω ρούχα και διαλέγω καινούριες μπότες να αντέχουν στο δρόμο. Να αντέχουν κλωτσιές σε φανταστικά οδοφράγματα. Στις τσέπες μου εισιτήρια και όπλα φτιαγμένα από κρύα βλέμματα και ενώσεις σιλικόνης. Άφησα το μαύρο παλτό και κυκλοφορώ με ένα μπλουζάκι καλοκαιρινό. Δεν κρυώνω, δεν πονάω, δεν σπάω ρυτίδες με εκφράσεις γέλιου. Απαλλάσσομαι σιγά – σιγά από τα απομεινάρια της τελετής αποχαιρετισμού σου. Δεν στολίζω πια δαχτυλίδια. Ακόμα τραγουδάω όπου βρίσκω κιθάρα όμως. Και ακόμα αγκαλιάζω την πόλη από ψηλά, με την ευφορία του αλκοόλ. Μειώνω μέτρα και αυξάνω όρια.»
Μηπως σε λενε νινα..?
5 Φεβρουαρίου, 2007 at 2:11 μμ
Τι να πώ , τά είπες ξεκάθαρα.
Αναπνοές μ’αιθάλη…
5 Φεβρουαρίου, 2007 at 3:25 μμ
mono ta matia tis thumamai..dyo floges mesa sto skotadi..sto skotadi.
6 Φεβρουαρίου, 2007 at 7:59 πμ
@yo!reekas:
Το ξέρουμε,το ξέρουμε δα!
(α να χαθείς πια, επεισή εσύ αγάπησες μας κάνεις κουρέλι όλους!
χιχιχι)
@cherry:
«Κι όλους τους δρόμους που με βγάλανε εδώ πέρα τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα..»
@bonnie:
Έχετε όχι ένα, αλλά πολλά δίκια.
Ενίοτε δε, τα πυροβολάμε κιόλας.
@collateral:
Χεχε..αίσιο δεν λέτε τίποτα!
😉
@axenbax:
Με μπερδέψατε ομολογουμένως!Γιατί δεν με γνωρίζουν;Γιατί κοιτάνε παράξενα;Σε ποιό γιατί να σας απαντήσω;
Εγώ ευχαριστώ!
😉
@nosy:
Εσύ δεν χρωστάς μιά, αλλά πολλές βότκες!
(δεν συμφέρω να με ποτίζεις!Μόνο να με ταίζεις!χιχιχ)
@fingo:
Γιατί δεν είσαι καλά πουλάκι μου;
Μη με ανησυχείς!
@lost:
Τώρα αυτό το «κατάλαβα» καλό είναι;!
Αχ μου κάνει και διαφήμιση το παιδί μας;Να του στείλω λουλούδια!
Κι εσείς καλώς ήρθατε, καθίστε να βγάλω φοντανάκι;
:PPP
@par..alogos:
Αακριβώς αυτό!
😉
@nina:
Δε θέλω λύπες!Μ αρέσει το νίνα!
@brainsick:
Να κάνει βόλτες το μυαλό ε;
@μαύρος σκύλος:
Απόψε δε θα βγω στους δρόμους..»
Το Σάββατο φίλτατε μαύρε σκύλε θα πίνω βότκες και θα τ’ ακούω..ελπίζω να μην το χάσετε φέτος!
Καλώς ήρθατε κιόλας!
6 Φεβρουαρίου, 2007 at 9:44 πμ
όπως λεει και ο Yoreekas οι ομορφες κουβεντες ακουγονται ακομα πιο όμορφες απο αυτους που θελουμε να τις ακουσουμε!
7 Φεβρουαρίου, 2007 at 7:46 πμ
@trilian:
Σύγουρα.Αλλά επειδή λίγο πολύ τις περιμένουμε, πιο πολύ μας συγκινούν αυτές των αγνώτων καμιά φορά.