Ήταν λέει βράδυ Κυριακής. Στο ταβερνείο με τα κρεμασμένα όργανα στους τοίχους- κέρασμα στους πελάτες να παίζουν ό,τι θέλουν οι ίδιοι. Λίγες παρέες, ακόμα πιο λίγα ζευγάρια. Περισσότεροι μόνοι τους. Ολόκληρα μόνοι τους. Ο ιδιοκτήτης δεν προλάβαινε να βγάζει μισόκιλα λευκό και κόκκινο. Φαγητό μόνο δεν του ζητούσαν. Παράξενο πράγμα και αυτό το αποψινό. Λες και κανείς δεν θέλει να φάει. Μόνο να πιει. Στο γωνιακό τραπέζι κάθονται δύο άντρες και μια γυναίκα. Εδώ και ώρα πίνουν και αφήνουν ανέγγιχτους τους ορφανούς μεζέδες. Δε μιλάνε. Ο ένας έχει κάτι φευγαλέα σημάδια στην άκρη των ματιών, ο άλλος στα χείλια και η τρίτη στα χέρια. Χωρίζονται μα δεν το ξέρουν.
-Να παίξω τίποτα ρε παιδιά;
-Παίξε ρε φίλε.
Εκείνη απλά τον κοιτάει. Εξάλλου ξέρει τι θέλει να ακούσει.
Ξεκρεμάει την κιθάρα και χαϊδεύει τις πρώτες χορδές.
“Τυχαία δήθεν αν την δεις”
“Ότι κι αν έχεις στην καρδιά να μου το λες μικρό μου”
Αυτό είναι αυτό που θέλει να ακούσει. Σηκώνεται αγκαλιάζει με τα μάτια το χώρο, με τα χέρια το ποτήρι. Βάζει παλτό και μαζεύει τσιγάρα και κλειδιά.
-Τον φόνο που αναλογεί στον καθένα μας, εγώ τον έκανα. Καληνύχτα.
Την βλέπουν να απομακρύνεται. Στην θέση της συστρέφεται ένα σκούρο, γυαλιστερό και ολοζώντανο περίστροφο.
Ο ιδιοκτήτης ανατρίχιασε όταν πληρώσαν και φύγαν οι δύο άντρες. Σαν να μην ήταν αρκετά ορατοί. Και κρατούσε και ο ένας ένα παράξενο πράγμα, σαν φίδι, σαν μικρή βαλίτσα. Σκούρο ,γυαλιστερό και ολοζώντανο. Όταν πέρασε αρκετή ώρα, πλησίασε και άγγιξε την κιθάρα που κράτησε αυτός με τις απαίσιες ουλές στα χείλια.
Ο μικρός του μαγαζιού όταν άνοιξε το πρωί βρήκε τον ιδιοκτήτη με μαστιγωμένο θανάσιμα κορμί. Οι ειδικοί είπανε πως ήταν ατύχημα. Οι χορδές της κιθάρας σπάσανε μία-μία.
11 Ιανουαρίου, 2007
Στοιχειωμένη ιστορία ή αλλιώς φόνοι και αποχωρισμοί
Posted by Purple Clementine under Construction22 Σχόλια
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:08 πμ
Μωρ’ καλά έκανα εγώ και την παράτησα την κιθάρα στα 12 μου…
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:18 πμ
θυμάμαι, άκουσα καθαρά, το τραγούδι του
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:25 πμ
@θεριο:
Χχαχαχα!Την καλύτερη δουλειά έκανες!
@terminal:
Το ‘ξερα.
😉
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:41 πμ
Αγαπητή Sorry,
ο Χριστός και η Παναγία! Ανατρίχιασα! Και αυτό που αναρωτιέμαι αν «αυτό» είστε εσείς ή το παράλληλο «εγώ» σας! Πάντως και εγώ (προνοητικά, πάντα) παράτησα την κιθάρα μου στα 14!
Το κείμενό σας είναι απίστευτα γλαφυρό, και σας το λεω διότι έχω τραυματιστεί από σπασμένη χορδή κιθάρας!(ΑΟΥΤΣ)
Αξίζετε λοιπόν το θαυμασμό μας (εμού και του «παράλληλου») και ελπίζουμε να δούμε και συνέχεια λίαν συντόμως!!
Τα φιλιά μου και την καλημέρα μου!
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:43 πμ
πολύ ωραία περιέγραψες τη σκηνή.σαν να καθόμουνα στο διπλανό τραπέζι.
11 Ιανουαρίου, 2007 at 10:01 πμ
@collateral:
Και που να διαβάσετε φίλτατε τις Ιστορίες Της Πόλης..
(κάτω δεξιά από τα links, όχι που δεν θα αυτοδιαφημιζόμουνα!χιχι!)
Προειδοποίηση:Φάτε πριν διαβάσετε.!
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, κακώς όμως αφήσατε την κιθάρα!
Καλημέρες και φιλιά!
@thrills&chills:
Ευχαριστώ σας!
😉
11 Ιανουαρίου, 2007 at 10:10 πμ
Α, βλέπω «κάνατε κάτι και γι’ αυτούς»…
11 Ιανουαρίου, 2007 at 10:31 πμ
κιθάρα σε κείμενο της sorry_girl ? κάποιος δε θα τη βγάλει καθαρή … (και πολλοί επέζησαν …)
11 Ιανουαρίου, 2007 at 11:09 πμ
@agrino:
Ε πως θα γινόταν;
@houli:
Χχιχι!Με πιάσατε!
Λίστα με εμμονές:
-αράχνη
-κιθάρα
κλπκλπ
11 Ιανουαρίου, 2007 at 12:05 μμ
Άχου! Καλέ επανήλθε στα γνωστά! Άντε καλή χρονιά!
Να θυμηθώ να κρύψω την κιθάρα (που αγόρασα για διακόσμηση) αν έρθει ποτέ σπίτι. Κάτι παίζει με τις κιθάρες, έχει φάει και άλλον στο παρελθόν με χορδή.
11 Ιανουαρίου, 2007 at 1:04 μμ
Μην τρομάζετε..τόσοι χιλιάδες τρόποι υπάρχουν για να πεθάνει κάποιος..γιατί όχι και μια κιθάρα;
Απλά αν κάποια στιγμή σας φωνάξει η sorry για να σας παίξει κιθάρα βρείτε μια καλή δικαιολογία!!!
🙂
11 Ιανουαρίου, 2007 at 2:50 μμ
Γιατί να μην είναι το σκηνικό κάπως έτσι: μπροστά μπροστά στη συναυλία και την ώρα που ο Γκάλαχερ ετοιμάζεται να σπάσει τη κιθάρα…τσούπ προλαβαίνεις και βάζεις το κεφάλι σου από κάτω! Ονειρεμένη αυτοκτονία, αμέ! (που θα έλεγε και η Cherry).
11 Ιανουαρίου, 2007 at 2:51 μμ
sorry_girl+κιθάρες+συνειρμοί+ιστορίες
της πόλης+περίεργη διάθεση= μίγμα υπό
ανάφλεξη…
11 Ιανουαρίου, 2007 at 5:37 μμ
χμ…
αχμ…
πολυ καλο το ποστ.
11 Ιανουαρίου, 2007 at 9:15 μμ
Οκ μετα απο αυτο μια σχεση παθους 12 χρονων τελειωνει…Αντιο κιθαρες μου.Σας φοβαμαι πλεον
12 Ιανουαρίου, 2007 at 2:28 πμ
Άραγε θα μπορούσαν οι κιθάρες να «κάνουν κάτι» χωρίς τα μισόκιλα;
…και κανείς δεν λυπήθηκε (λιμπίστηκε;) τους ορφανούς μεζέδες
12 Ιανουαρίου, 2007 at 8:24 πμ
I love you maddly
I need you badly
I love your ways
12 Ιανουαρίου, 2007 at 9:09 πμ
@atron:
Μην αγχώνεσαι πουλάκι ‘μ! Αφού την έχεις διακοσμητική δεν κινδυνεύεις.
χιχι!
@ανώνυμη Μ.:
Κρύβε λόγια καλέ!Θα χάσω όλους τους θαυμαστές- υποψήφια θύματα!
:PPPP
@σεξπυρ:
Καλά, αν ήταν να πεθάνω από την κιθάρα του Rory δεν το συζητώ!
@pj:
Τι σε νοιάζει; Ρακόμελα και ανοίγει και λαιμός και μυαλό!
χιχι!
@zero:
Χμμμμ..ευχαριστώ!
🙂
@fingo:
Α καλά εσύ έθεσες σοβαρή υποψηφιότητα!
χαχα!
@agrino:
Όχι καλέ μου. Οι μεζέδες ήταν συμπληρωματικοί, μια δόση ρεαλισμού στον ντανταισμό της ιστορίας..!
Τα μισόκιλα ωστόσο χρειάζονται!
Αμ πως αλλιώς;!
😉
@στεφανος:
……
(κοκκίνισμα!)
12 Ιανουαρίου, 2007 at 9:36 πμ
Δεν πρόλαβα να το διαβάσω χτες, το απόλαυσα σήμερα. Καιρό είχες να γράψεις κάτι τέτοιο, ωραίο!
12 Ιανουαρίου, 2007 at 9:56 πμ
@epsilon:
Μάκια μάκια,χαίρομαι που σ’ άρεσε!
12 Ιανουαρίου, 2007 at 1:02 μμ
Ωραία ατμόσφαιρα το κειμενάκι σου.
Μήπως το εν λόγω μεζεδοπωλείο δεν σέρβιρε εύγεστους μεζέδες και ο ιδιοκτήτης τιμωρήθηκε γι’αυτό, γιατί προσέβαλε την γευσιγνωσία των αισθήσεων;
15 Ιανουαρίου, 2007 at 9:03 πμ
@ισκιοπεριπατητης:
Ευχαριστώ πολύ!
Χεχε..μα δεν έφταιγε ο ιδιοκτήτης..απλά βρέθηκε στο λανθασμένο μέρος την λανθασμένη στιγμή!
Ωστόσο ευχαριστώ για το κόπο και να το διαβάσετε και να το ερμηνεύσετε!
Καλώς ήρθατε!