Πάλι την ίδια ιδέα παλεύεις.
Οτι την αναμονή την αντέχεις.
Μια κούραση στα σαγόνια την αγνοείς.
Πάλι τα γραπτά σου σε ξοδεύουν.
Θυμώνεις όχι τόσο αναίτια.
Μα ο δρόμος έχει αριστερή ανοιχτή.
Και τα δέντρα χάνονται από την ταχύτητα.
Η κατάρα του συνοδηγού με τις ασπρισμένες κλειδώσεις.
Εικόνες από κάμερα παρακολούθησης και ξανά μόνος.
Όταν το βράδυ αργά θα περπατάς με τις παντόφλες στα στενά σου θα είσαι συντροφεμένος.
Έτσι είναι μάλλον.
Ένα μικρό, περιττό γρανάζι.
Στην πρώτη απεργία θα ξαναμιλήσεις με τον κόσμο.
Συνεργασία.
Γυναικεία φωνή σιγομουρμουράει στο βάθος.
«Περάστε, ο αριθμός σας εγκρίθηκε».
Κοιτάς τα άδεια σου χέρια.
Ποιός αριθμός;
Μετά θυμάσαι.
Τις εφτά, ψηλά στο μπράτσο.
Και προχωράς.