Κάπου ανάμεσα στα χαρτιά του γραφείου κι ένα ξέχειλο τασάκι με ένα άδειο ποτήρι καφέ δίπλα , επιμένει να ξεπηδά στυλό και φύλλο με σκαλισμένες κουβέντες πάνω. Τι σου είναι και αυτή η επιμονή! Αλλιώς στα «πάγια κολλάς».
Σκέφτομαι διάφορα τον τελευταίο καιρό. Πως οι μεγάλες προσπάθειες ν’ αλλάξεις τον εαυτό σου ευοδώνουν και το πετυχαίνεις μέσα από στερήσεις. Και πώς μετά , στέκεσαι απορημένος στη γωνιά και κοιτάς την καινούρια σου έκδοση. Και δε σου κάνει τελικά αυτό που βλέπεις. Οπότε δεν είναι τυχαίο , που και σε κανέναν άλλο (από αυτούς που μετράνε για σένα ) δεν κάνει.
Ο ιλουστρασιόν εαυτός σου. Κοινωνικά ευσταθής και αρμόζων. Που νόμιζες οτι θα θαμπώσει το μαύρο κενό που κουβαλάς. Αυτό που άφησες σε μια γωνιά κι έλεγες οτι δε θα ξαναδείς ποτέ. Δε θα ξανασκοντάψεις επάνω σ’ αυτό το σωρό.
Απλά το ανικανοποίητο; Αυτό που ορίζει την ευτυχία σαν αυτό που είναι οι άλλοι; Και για ποιά πληρότητα μιλάμε; Ένας άνθρωπος είναι μισός. Όχι , επιμένω να καταλάβω. Για τη δημιουργία σαν διέξοδο θα μιλήσουμε; Ποιά δημιουργία; Αυτή που άλλοι απαίτησαν από σένα και μόλις την ολοκλήρωσες σου ρίξαν μια κλωτσιά; Κι εσύ τρέχεις να προλάβεις την επόμενη γιατί ποιός ξέρει , μπορεί τότε να σε χαιδέψουν. Ολόκληρος νιώθεις μόνο όταν οι άλλοι σε κοιτούν. Ο δικός σου καθρέφτης σε δείχνει πάντα μισό.
Ανθρωπάκι.

Advertisements